De Nicaragua Volcano Challenge 2014! (reisverslag)

Hallo lieve mensen!

Na maanden van voorbereiding was het dan eindelijk zover, de Volcano Challenge in Nicaragua!

Op zaterdag 22 november vloog ik van Schiphol via Houston USA naar Managua, de hoofdstad van Nicaragua. Voordat het zover was heb ik nog een mooie eindsprint gehad in de sponsoring en uiteindelijk heb ik het streefbedrag van €3.500 zelfs met €32 overschreden! Allemaal alvast dank daarvoor. Een week voor vertrek heb ik in typisch Nederlands herfstweer nog bijna €500 opgehaald middels een sponsortocht op de Lochemseberg. Ik ging dus trots op weg naar Nicaragua om te kijken hoe mijn inspanning daar besteed wordt, enigszins bezorgd om mijn inmiddels ernstig zieke moeder heb ik toch besloten om mee te gaan, achteraf gelukkig de juiste beslissing.

Eenmaal geland in Managua stond Tim Immers, ambassadeur van Stichting Wereldouders, ons op te wachten samen met de andere leden van de organisatie. Na een busrit van een klein uur kwamen we aan in het fantastisch mooie gastenverblijf van het weeshuis in Jinotepe. Na wat napraten dook iedereen moe en verwachtingsvol het bed in om de volgende ochtend de fietsen weer in elkaar te zetten voor onze eerste rit van 30 km samen met enkele kids van het weeshuis. Alvorens we wegfietsten kregen we een rondleiding op het terrein van het tehuis; deze is compleet zelfvoorzienend met verschillende woonhuizen, een school, een medische kliniek, boerderij, en een werkplaats. Ze verbouwen bijna al hun eten zelf, en dat is erg knap als je bedenkt dat iedereen daar bijna 3 keer per dag rijst met bonen eet. Daarna hebben we samen met de meefietsende jongens van het huis geluncht en vervolgens ging het dan toch echt van start.

De eerste gewenningsrit gaf ons gelijk een voorproefje van het terrein waar we de komende dagen onze inspanningen op zouden leveren. Mooi om te zien hoe de meefietsende jongens van het weeshuis ons uittesten om vervolgens compleet uitgeput weer aan te komen in Casa Padre Wasson, hun huis.

De eerste echte test kwam de volgende dag, een rit van 70 km van het huis naar Popoyo aan de westkust. We werden uitgezwaaid door alle kids welke hun aanmoediging en blijdschap uitten door heel veel gegil, drums en muziek, kippenvel! Onderweg kwamen we door een schitterend landschap met voornamelijk holle onverharde wegen en moesten we regelmatig dwars door een rivier. Met tropische temperaturen en een brandende zon een echte uitdaging, halverwege was er dagelijks gelukkig een pauze met sportdrank en een lunch bestaande uit rijst, bonenen kip.

Eenmaal aangekomen in Popoyo bleken we te verblijven in een schitterend resort pal aan het strand! Na de nodige biertjes en een duik in zee was iedereen weer hersteld en sloten we de dag af met een heerlijke maaltijd met zonsondergang en een kampvuur op het strand.

De volgende dag vertrokken we van Popoyo naar San Jorge aan de westkust van het Cocibolca meer van Nicaragua, het grootste zoetwatermeer van Midden-Amerika. We vertrokken wat later omdat de route niet al te lang was en we zo nog iets langer op het mooie resort konden vertoeven. Het parcours was weer erg mooi en bovenal verschillend met de dag ervoor, onderweg kwamen we door diverse kleine plaatsjes en konden we af en toe stoppen voor een colaatje en het maken van foto’s. Eenmaal aangekomen op de eindbestemming, Casa Asis een voormalig tehuis en inmiddels in gebruik als trainingscentrum, werden we onthaald door het plaatselijke muziekkorps. Met het trompetgeschal nog in onze oren kregen we een rondleiding op het terrein en wat vooral veel indruk maakte was de niet de angst van de plaatselijke bevolking voor een mogelijk uitbarsting van de nabijgelegen vulkaan maar de komst van de Chinezen welke een vrijbrief hebben om een 2^e ‘Panama-kanaal’ te graven dwars door Nicaragua en het meer. De leidster van het Huis gaf aan te verwachten dat dit de nodige strijd zou gaan opleveren tussen de Chinezen en de bevolking omdat de Chinezen zonder pardon mensen mogen onteigenen en verjagen van hun land waar ze al decennia op wonen, ik ben benieuwd wat dit zal worden…

Woensdag, 26 november alweer, stond de koninginnenrit van weer 70 km op het programma! Dit maal op het eiland Ometepe, waar we met de veerboot naartoe vertrokken. Het terrein was weer heel verschillend met de dagen ervoor, veel uitgespoelde wegen welke bestaan uit vulkaangravel. Ook moesten we erg veel klimmen en maakten we een ‘8’ om de 2 vulkanen welke het eiland vormen.

Het was met recht de zwaarste rit en de beloning was een verfrissende duik in een natuurlijk zwembad.

De volgende dag vertrokken we met een veerboot De Brakzand, een 45 jaar oude ferry die jarenlang de verbindingen Holwerd – Ameland en Lauwersoog – Schiermonnikoog verzorgde. Het leek een regenachtige dag te worden maar het regenjack bleek toch niet nodig.Eenmaal op de veerboot kwam de zon er weer door en konden bovendeks even een beetje tukken en ons voorbereiden op weer een spannende fietsdag van San Jorge naar Jinotepe, waar we weer terugkeerden naar Casa Padre Wasson.

Op voorhand werden we gewaarschuwd voor een stuk na 25 km waar we absoluut niet mochten fietsen omdat de afdaling te gevaarlijk was. Eenmaal daar bleek echter dat de organisatie niet had verteld dat er eerst nog een stuk kwam waar we niet konden fietsen omdat het steil omhoog liep! De fiets voor ons uitduwend liepen we kreunend en steunend de heuvel op, op de top stond de begeleiding ons lijden te filmen en ons tegelijkertijd aan te moedigen.

Na dit technisch uitdagende stuk was er een kleine drinkpauze om even op adem te komen en nog even tegen elkaar te vertellen hoe verschrikkelijk steil dit wel niet was.

Vervolgens nog een klein stuk fietsen naar de werkelijke pauze, waar diverse reparaties moesten worden verricht aan de fiets van een van de delnemers omdat zijn voorderailleur niet meer goed schakelde.

Na de pauze kwamen een aantal technische afdalingen en werd de snelheid behoorlijk opgevoerd. Helaas ging iemand hard onderuit vlak voor mij en moest de dokter er bijkomen om hem te verplegen. Een lichte hersenschudding, blauwe plekken en schaafwonden zorgden er helaas voor dat hij zijn Challenge vroegtijdig moest afbreken. Gelukkig kon hij de dag erna wel met ons fietsend over de finish in Granada.

Eenmaal in Casa Padre Wasson werden we weer opgewacht door de lieve kinderen en werden we ’s avonds door hen getrakteerd op een aantal fantastische optredens. Als sluitstuk mochten we allemaal een groep blij maken met de door ons meegebrachte cadeaus. Ik mocht uitdelen aan een groep gillende tienermeiden, welke hun ‘Tia’, oftewel groepsleidster, bijna aanvlogen. De t-shirts maat XXL vonden ze in eerste instantie niet echt geweldig, maar toen ik liet zien dat ze, door de AH-Hamsterweek-zakdoeken om hun middel te knopen, er een geweldig mooi ‘jurkje’ van konden maken waren de shirts opeens helemaal te gek!

Na nog wat dollen en foto’s maken met de kids keerden we weer naar ons gastenverblijf op het immense terrein van de Casa en gingen we weer op tijd onder de klamboe om uit te rusten voor alweer de laatste rit.

De laatste fietsdag ging van het tehuis naar Granada, een prachtig koloniaal stadje aan de voet van de vulkaan Mambocho. Onderweg was het nog pittig klimmen naar het kratermeer van Apoyo, eenmaal bovenop was de pauze met een fantastisch uitzicht op dit schitterende meer. Deze pauze was ook praktisch de finish, vanaf hier moesten we alleen nog maar afdalen naar Granada, wat we in de verte al konden zien liggen. De pauze werd dus uitbundig gevierd waarna iedereen met een paar biertjes op mocht afdalen, de climax kwam in Granada met een heuse finishvlag en uitbundige mensen van de organisatie. De finish lag voor de deur van het schitterende hotel waar we werden opgewacht met een heerlijke cocktail en een medaille. Na de groepsfoto zat het er dan toch echt op en konden we genieten van ons resultaat aan het prachtige zwembad van het hotel.

’S Avonds hebben we na een heerlijk diner de bloemetjes flink buiten gezet in het zwoele nachtleven van Granada. De laatste dag in Granada heb ik samen met een paar groepsleden besteed aan sightseeing per bootje langs de Isletas(eilandjes) van Granada, deze populaire eilandjes worden bewoond door de rijkeren van Nicaragua en zelfs van de wereld. Het was erg schitterend om te zien en als ik € 250.000,- tot mijn beschikking had dan had ik daar graag een eilandje gekocht, maar helaas moest ik met de boot weer terug naar Granada.

Op 30 november vlogen we moe maar voldaan weer terug naar het grijze en koude Schiphol waar ik maandagochtend werd opgewacht door een blije Marcelle.

Het was een schitterende, dankbare, indrukwekkende en inspirerende ervaring voor mij. Ik ben alle sponsoren en andere helpers heel erg dankbaar, zonder hun was dit allemaal niet gelukt. Ik kan het iedereen die een sportieve bijdrage aan een mooiere wereld wil leveren dan ook echt aanraden, ik zal ook nog foto’s plaatsen voor een indruk van het schitterende land en deze Challenge.

Ik wens iedereen een gezond, liefdevol, sportief en vooral gelukkig 2015 toe!

Gracias y saludos!

Martijn

Nicaragua Volcano Challenge 2014!

Hallo allemaal!

Ik ga meefietsen met de Nicaragua Volcano Challenge! Een mountainbike tocht door Nicaragua waarmee ik geld op wil halen voor de projecten van stichting WereldOuders in Nicaragua. Ik fiets eind november in zes dagen door dit schitterende land van vulkanen en meren en ontmoet de kinderen waar WereldOuders zich voor inzet. Voorafgaand aan de tocht wil ik zoveel mogelijk sponsorgeld ophalen en eenmaal daar zal ik zien en ervaren hoe deze actie bijdraagt aan een betere toekomst voor de kinderen.

Stichting WereldOuders geeft structurele hulp aan thuisloze kinderen in 9 landen in Latijns-Amerika. De kinderen worden opgenomen in familiehuizen waar ze naast liefde, aandacht en verzorging, ook scholing en een vakopleiding krijgen, plus eventueel de mogelijkheid om te gaan studeren.

De kinderen zijn allemaal op een bepaalde manier beschadigd. Ze zijn verweesd of verlaten, verwaarloosd en bijna altijd ondervoed. Om deze kinderen te laten opgroeien tot gezonde, gelukkige en zelfstandige volwassenen is veel nodig; Veel liefde, aandacht, goede medische zorg en een opleiding. Dit alles bij elkaar geeft hen een goede kans op een mooie toekomst. In het familiehuis in Nicaragua wonen momenteel 331 kinderen.

Je kunt mij op twee manieren sponsoren en dit kan tot 4 november aanstaande:
1. Je wordt wereldouder voor €25 per maand voor de duur van een jaar. Dit leidt tot een eenmalig totaalbedrag van €300.

of

2. Je sponsort een eenmalig vast bedrag naar keuze, ten behoeve van het familiehuis en haar projecten in Nicaragua.

We zullen ook een groot gedeelte van onze winst uit onze webwinkel www.pachamama-shop.nl gebruiken voor de sponsoring. Na 4 november zal ik je laten weten hoeveel dit zal zijn.

Ik zou het geweldig vinden als je mij wilt sponsoren om zo de kinderen te helpen, elke bijdrage is welkom. Ga naar www.volcanochallenge.com en vind hier alle informatie over de Challenge en WereldOuders.

Mocht je vragen, opmerkingen en/of tips hebben kun je me altijd bereiken via onderstaande gegevens. Ook op de facebookpagina www.facebook.com/VolcanoChallenge vind je de laatste informatie.

Tijdens en na de Challenge zal ik je persoonlijk op de hoogte houden van mijn ervaringen van dit fantastische evenement.

Saludos Martijn!

mbrummelhuis@hotmail.com +31 (6) 3316 4514

Nog niet de hele wereld maar wel ‘werelds’..

…onvoorstelbaar hoe snel de afgelopen zes en een halve maand in Zuid-Amerika voorbij zijn gevlogen en vooral wat we samen allemaal mee hebben mogen maken. Dankbaar, gelukkig, trots, blij, zoveel indrukken, nieuwe mensen leren kennen, dingen geleerd, nog nieuwsgieriger geworden naar alles, kennis gemaakt met andere culturen, lekker eten, kleine dingen leren waarderen, veel Spaans mogen praten, dansen, lachen…teveel om op te noemen.

Brazilië, Argentinië, Chili, Bolivia, Peru, Ecuador, Colombia, Cuba, stuk voor stuk geweldige landen en wat een gastvrije mensen overal, zo open, liefdevol en betrokken. Waar je ook kwam overal stond de deur open en ontvingen de mensen je alsof je familie was. Ook al hadden ze zelf weinig geld, nog werd je gastvrij ontvangen en werd hetgeen wat in huis was vol trots laten zien, soms even slikken voor ons maar voor hen de realiteit, vooral de week in Cali en de afsluiting op Cuba hebben veel indruk op ons gemaakt.

We keren terug met een zeer voldaan en trots gevoel, we hadden geen plan van te voren en hebben meer gezien en gedaan en genoten dan we ooit konden bedenken. Geweldig om nieuwe vriendschappen op te bouwen en de andere denkwijze te ervaren die je krijgt tijdens het reizen. Geen seconde hebben we spijt gehad van de keuze om deze reis te mogen maken, integendeel…..

Wij hebben geleerd nog gelukkiger te zijn dan ooit met alles wat we hebben in Nederland, en dat is luxe; een huis met alles erop en eraan, elke dag kunnen kiezen wat je gaat eten een kast vol met kleren voor elk weerstype, geen zorgen voor morgen….allemaal ‘normale’ zaken maar niet vanzelfsprekend voor iedereen.Heel dankbaar zijn we voor het feit dat we zoveel mensen (en dieren) blij hebben kunnen maken met eten, het geven van kleding, medicijnen of gewoon een praatje te maken.

In een van de eerste maanden hebben we de CD van Bob Marley aangeschaft en een zinnetje is erg toepasselijk geweest afgelopen maanden en soms dachten we dan ook aan Bob; ‘No worries about a thing, cause every little thing is gonna be alright'….en zo is het maar net, alles komt altijd goed.

We hebben genoten van alle lieve sms’jes, mailtjes en reacties op onze weblog, bedankt daarvoor!! Zondagochtend hadden we na een lange maar voorspoedige reis een fijn weerzien op Düsseldorf met alle familie, geweldig!

Onze reis is ten einde maar voor ons is dit weer een nieuw begin….

Veel besos Martijn y Marcelle

ps; in totaal hebben we 38.964 kilometer afgelegd in de afgelopen maanden!!

Cuba, Che & Castro

Tijdens twee weken Cuba hebben we zoveel moois meegemaakt, wat alvorens begon met een busreis naar Bogota, ondanks veel vertraging waren we gelukkig op tijd voor onze vlucht naar Cuba. Eerst kwamen we onderweg een gestrande vrachtwagen tegen die de weg blokkeerde, eenmaal opnieuw onderweg was onze chauffeur iets te enthousiast met inhalen en reed de spiegel van de auto naast ons eraf. Gevolg: wachten op de politie voor het opmaken van een schaderapport. Hier hadden wij geen tijd voor, dus snel overgestapt in een passerende bus die ook naar Bogota ging en uiteindelijk waren we nog op tijd voor het regelen van een visum en het inchecken voor onze vlucht.

Na een overstap in Panama kwamen we midden in de nacht aan op de luchthaven van Havana, Cuba. Met onze bagage (die tegenwoordig voor de helft aan souvenirs en nieuwe aankopen bestaat) en visum op naar de immigratie voor het halen van een stempel, wat ons de afgelopen 6 maanden nergens een probleem opleverde……

Marcelle ging eerst naar de balie en kreeg direct een vragenvuur in het Spaans (lang leve het communisme….); Voor hoelang ga je naar Cuba? 2 weken; Hoeveel dagen Havana? 4 Waar slaap je? Casa Rosa; En daarna? naar Viñales; Hoelang? 3 dagen; En dan? Weet ik nog niet; Na Cuba? Vliegen we naar Bogota; Na Bogota? Terug naar Nederland; Wat is je beroep? Leerkracht; Wat voor leerkracht? Basisschool voor speciaal onderwijs; Ben je hier alleen? met mijn vriend; Ben je getrouwd?; etc., etc.,

Na dit vragenvuur was het nog niet duidelijk en mocht Marcelle nog niet door de immigratie en werd er een andere medewerkster opgeroepen die aan de zijkant van het bureau opnieuw de nodige vragen stelde, vervolgens weer naar de immigratie, wederom werden dezelfde vragen gesteld en na de tweede keer in de camera te hebben gekeken kwam er een diepe zucht en alsnog ging de deur open…Martijn kon vervolgens zo doorlopen nadat het visum was gestempeld. Nog langs de volgende passage, waar wordt gecheckt of je een medische verzekering hebt (zo niet dan moet je deze ter plekke afsluiten, hadden wij gelezen…red.). In de aanslag met onze laptop waar de e-mails met polissen (vertaald in het Engels) op stonden klonk het, ‘waar komen jullie vandaan? ‘ Nederland. ‘oké, loop dan maar door’. Haha!

Om drie uur ’s nachts (!) kwamen we aan bij onze ‘Casa Particular’ alwaar Rosa ons al enige tijd stond op te wachten.Na de onstuimige en veelal zware afgelopen jaren in Cuba is het sinds enige tijd voor bewoners geoorloofd om kamers te verhuren in hun huis, mits je het nodige afstaat uiteraard, een certificaat hebt en ervoor zorgt dat alle inkomsten duidelijk omschreven zijn en je alle handtekeningen en paspoortgegevens hebt van de toeristen.

Rosa was als een moeder, zo lief en bezorgd over waar we naartoe gingen en of we voldoende uitkeken op de straat en wel een taxi namen….elke ochtend zorgde ze voor een ontbijt, kortom een goede eerste slaapplek.

Havana, een stad gekenmerkt door de Amerikaanse oldtimers, alle kleuren soorten en maten en vooral oud, heeeel oud, je ziet wel nieuwere auto’s maar dit zijn vooral taxi’s en huurauto’s. Er zijn tevens veel fietstaxi’s en coco’ s; een scooter met drie wielen, een een overkapping en zelfs hierin zit een taximeter. Ze zijn een hele belevenis, mede doordat de wegen niet al te goed onderhouden zijn .

In het hele land is de invloed van de revolutie goed aanwezig, op elke hoek van de straat is een afbeelding van Che Guevara, Fidel Castro en andere historische militaire figuren. Ook staan overal slogans met uitspraken van Fidel ten aanzien van de ‘juiste’ manier van leven voor de bevolking. Veel gebouwen zijn oud en vervallen, maar toch nog bewoond, mede doordat dit van vroeger uit Amerikaanse hotels en casino’s waren en, na het verdrijven van de Yankees, zijn ‘gegeven’ aan de inwoners, welke vervolgens geen rooie cent hebben om deze imposante gebouwen te onderhouden.

Ook is er de dubbele munteenheid, de toeristen betalen met CUC= de Peso Cubano Convertible en de inwoners betalen met Moneda National. In het dagelijkse leven betekend dit dat de toeristen ongeveer 8x zoveel betalen als de inwoners, wat in onze ogen ook goed is om het leven in de toeristische plaatsen voor de lokale bevolking betaalbaar te houden. Verder vallen de afgedankte Connexxion bussen op met Haarlem, Amsterdam, Rotterdam, Bemmel en Buitenhof op de voorkant J.

In Havana zijn we naar het Museo de la Revolucion geweest, erg interessant en groot met veel informatie en bezienswaardigheden. We hebben er een hele ochtend rondgekeken, voor ons een hele prestatie als ‘niet-museumgangers’.

Op straat werden naast de vele sigaren en rum (komt hier nog net niet uit de kraan J) ook veel puppy’s aangeboden, hele nestjes met honden onder een parasol in een kooitje.

Mede doordat we niet al te veel tijd hadden in Havana hebben we de derde dag een tour gedaan in de hop-on-hop-off bus. ’s Avonds hebben we de ceremonie bijgewoond bij La Cabana, een groot fort wat erg belangrijk was in de verdediging van het prille Havana waar vele mensen gevangen zijn gezet en zijn geëxecuteerd. Elke avond om 9 uur klinkt er het traditionele kanonschot met een authentiek kanon en bijbehorende soldaten in kledij van toen. Ook is er een klein museum met de afbeeldingen van Che Guevara en zijn bureau dat alleen te bekijken was vanachter een touw. Van de bewaakster mochten we wel snel op de foto achter het bureau, hier rekende ze wel 1 CUC voor! De mensen proberen alles om een centje bij te verdienen en wij moesten er wel om lachen.

Met de ‘toeristenbus’ (de inwoners hebben een eigen goedkopere bus) zijn we na drie dagen afgereisd naar Viñales. Het fijne van onze eerste Casa Particular was dat Rosa een connectie had in Viñales. Zodoende kwamen we daar aan en zagen vanuit de bus een oudere mevrouw staan met een A4 met daarop geschreven ‘Martin y Maricela’, kon niet missen, het was onze volgende gastvrouw Gloria. Nadat we ons door alle collega-eigenaren van casa’s hadden gewurmd, de concurrentie is moordend hier, werden we hartelijk welkom geheten met een vers sapje en een fijne kamer.Gloria was naast de eigenaresse ook een goede kok en maakte een zeer uitgebreid avondeten verzekerde ze ons, dat hebben we geweten; soep vooraf, kreeft en verse vis met ongelofelijk veel andere lekkere bijgerechten, we hoefden de deur niet uit en zijn zeker een kilo aangekomen!

In Viñales ontmoetten we een meisje uit Amerika, voor hen niet is toegestaan geld uit te geven op Cuba. Ze vertelde ons dat ze via Cancun naar Havana was gevlogen, omdat je hier een los visum hebt komt er geen stempel in je paspoort. (Als ze wel hadden gestempeld gooide ze haar paspoort weg en zou even later zeggen dat ze hem verloren was.) Terug vloog ze op de Dominicaanse republiek, het leek dan net alsof ze daar was geweest. Alle bonnetjes en gegevens van transacties moest ze vernietigen. Ook had ze het risico van niet verzekerd zijn ervoor over en tevens de boete die wordt opgelegd als ze wel ontdekken dat je als Amerikaan op Cuba bent, 14.000 dollar of een gevangenisstraf, toch wel bijzonder om te horen.

We hebben een tocht gemaakt door de vallei, lopend kostte dit veel tijd, te paard was een stuk sneller en mooier, tevens bezochten we een boerderij waar sigaren werden gemaakt. Martijn wilde voor zijn verjaardag sigaren en rum (niet al te moeilijk te vinden hier op Cuba). We werden ontvangen met een demonstratie ‘sigaarmaken’ een sigaar en ‘coco loco’; een halve kokosnoot gevuld met kokossap, honing en ‘un poco rum’ (een beetje rum kennen ze niet, het was meer rum dan kokossap). Nadat we een bundel met handgemaakte sigaren hadden ingeslagen weer verder te paard Na het drinken van de coco loco ging het paardrijden ineens erg soepel en zelfs in galop J.. Ook nog een grot bezocht waarin een ‘piscina natural’ was, een natuurlijk zwembad. Martijn heeft hier onder het toeziend oog van andere toeristen en Marcelle gezwommen in het donker en de plaatselijke boer/ gids was nadien weer wat CUC’s rijker.

3 juli à 33 jaar…mojito’s drinkend en al salsa dansend met een bijna 70 jarige Cubaanse salsa koningin vierden wij middernacht de verjaardag van Martijn. Oma had haar heupen goed los, we hebben echt onwijs gelachen, ze deed een ‘lapdance’ bij iemand in het publiek en maakte de mooiste moves. Ze was welwillend en leerde ons ook de nodige salsa pasjes, erg leuk om met Cubanen en de plaatselijke band die bestond uit 6 personen feest te vieren. De dag erna een tour naar Cayo Levisa, een eiland noordelijk, we dachten dat we veel mooie stranden hadden gezien, maar dit was tot nu toe toch echt de allermooiste. Wit, fijn zand en een heldere blauwe, groene zee, er zijn lastigere plekken om je verjaardag te vieren. Martijn kon gelijk gebruik maken van zijn Padi certificaat en heeft gedoken en onder water vissen gevoerd.

Na de mooie stranddag afscheid genomen van onze gastvrouw en in de bus op weg naar Cienfuegos. Desy wachtte ons op, wederom werden we in de watten gelegd, de zoon des huizes Rene was tevens taxichauffeur, hij kon ons overal naartoe brengen. Samen met hem zijn we naar Santa Clara geweest en hebben daar alle attracties inclusief het monument en mausoleum van Che Guevara bezocht.

Daarna zijn we naar Playa Girón gegaan, gelegen aan de ‘Bay of Pigs’, waar in 1961 de (mislukte) invasie van de Cubaanse Amerikanen plaatsvond. Vicenza was onze nieuwe gastvrouw en de liefste tot nu toe (al denken we dat elke keer). ’s Middags waren we op weg naar huis en voor de winkel lag midden in de zon een puppy , Martijn vroeg of hij van iemand was en het antwoord was; ‘nee hij is hier door iemand neer gegooid’. We hebben ons geen moment bedacht en de puppy meegenomen, gelukkig had Vicenza een zwak voor dieren en maakte gelijk een bad klaar, daarna kreeg hij melk en brood, toen de vraag: ‘hoe gaan we hem noemen?’. Negrito/Negri (omdat hij zwart is) bleek een toepasselijke naam. Onvoorstelbaar hoe snel je je aan een beestje kunt gaan hechten. En hoe braaf Negri was, hij sliep de hele nacht en naarmate de dagen vorderde was hij telkens iets beter te pas. De dierenarts kwam langs en constateerde dat hij nog maar 2 maanden oud was en parasieten, bloedarmoede en een vitamintekort had. Na een kort gesprekje stemden wij ermee in dat hij Negri een volledige behandeling ging geven met alle injecties, huidbehandelingen, vitaminen etc., op onze kosten (8 euro). Heel even hebben we erover nagedacht hem mee te nemen naar Nederland maar al snel was onze conclusie dat het voor onszelf onmogelijk was en voor Negri al helemaal i.v.m. zijn gezondheid. Vicenza gaf aan dat ze al langer op zoek was naar een hondje en zij gaat hem dan ook opvoeden. Kortom helemaal goed, Negri een fijn huis en een trots baasje en wij hebben nu een ‘foster parents hondje’ op Cuba.

Op Cuba hebben medicijnen niet van de kwaliteit als in Nederland, de medische zorg in ziekenhuizen etc. is goed, maar het is moeilijk om aan goede medicatie te komen. Aangezien wij een behoorlijke apotheek bij ons hadden hebben we deze geschonken aan Vicenza. Vroeger werkte ze als apothekersassistente, nu schrijft ze vanuit huis medicatie voor als mensen langs komen die geen geld hebben voor een doktersbezoek. Dankbaar was ze dan ook toen ze onze tas met medicijnen zag en kreeg.

Via Matanzas zijn we uiteindelijk in Havana aangekomen en hebben daar het vliegtuig genomen naar Bogota waar we nu de komende twee dagen zijn. Geweldige ervaringen op Cuba, waar we zeker terug gaan komen. Al was het maar om Negri te zien wanneer hij groot is….

A la orden (tot uw dienst)……..

Leren duiken en genieten van zon, zee, strand en rum…daar eindigden we ons laatste verhaal mee en hebben er geen woord over gelogen. Uiteindelijk zijn we dan ook 10 dagen in Taganga gebleven. Taganga. tot 5 jaar geleden een klein en rustig vissersdorpje met weinig tot geen toeristen, momenteel is het vooral druk met weekend vierende Colombianen, en mensen die komen om te leren duiken, zo ook wij.

Na een keuze te hebben gemaakt voor een duikschool is Martijn bezig geweest met het behalen van zijn PADI certificaat (twee dagen duiken en een theorie examen). Marcelle heeft een mini PADI cursus gedaan en heeft haar angst voor het onderwater ademhalen overwonnen!. Wonderlijk om de onder water wereld te zien, met heel veel mooie aparte vissen, slangen en kreeften. Verderop in de week opnieuw wezen duiken en Martijn is toen zelfs onder water door een tunnel gedoken, super gaaf!

Verder zijn we naar Santa Marta geweest, een plaatsje verderop, niet wetende dat het een nationale feestdag was en alles gesloten was. Helaas diezelfde dag ook kennis gemaakt met de dagelijkse gang van zaken rondom het zijn van buschauffeur en straathonden. Na 6 maanden rondreizen hebben we echt een zwak voor de lieve straathonden, we hebben zelfs al twee keer een zak voer gekocht in Taganga en daar veel hongerige viervoeters blij gemaakt, ook met het geven van de nodige aandacht.Tijdens de busrit naar Santa Marta stak er een straathond over, de chauffeur claxonneerde niet, week niet uit, maar ging recht op de hond af! Een knal, gejank en veel ongeloof volgde, verschrikkelijk dat er mensen zijn die zo hard zijn en geen gevoel hebben L

Later in de week hebben een dagtrip gemaakt naar National Parc Tayrona. ’s Morgens op tijd vertrokken met de boot en na een uur over de woeste zee kwamen we aan bij Cabo San Juan. Het strand gecombineerd met de jungle, geweldig om te zien, ongelofelijk veel mooie witte zandstranden en toch ook veel groen van de jungle.

Een heerlijke dag op de verschillende stranden gehad en een mooie wandeling van twee uur langs het strand richting het eindpunt Cañaverales, vanuit hier zijn we met de bus terug gegaan.

Van de warme Caribische kust, 42 graden, vertrokken we met het vliegtuig naar de hoofdstad van Colombia, Bogota, daar aangekomen was het 10 graden, brrr!In Bogota hebben we een biketour gedaan met een gids, 4 uur dwars door de stad en al het verkeer fietsen, erg leuk om veel verschillende delen van de stad te zien in zo’n korte tijd en dat in een stad met 8 miljoen inwoners.

Na alle grote steden zijn we ondertussen wel een beetje ‘grote steden moe’ en besloten om in de bus te stappen naar Villa de Leyva, een koloniaal plaatsje 4 uur rijden vanaf Bogota.

Afgelopen dagen hebben we hier doorgebracht, lopend naar de watervallen, genieten op het dorpsplein (het op twee na grootste van Zuid Amerika), gezelligheid samen met de dorpsbewoners in het plaatselijke café en momenteel van de rust hier in een super mooi hostel. De rugtassen zitten momenteel nog iets voller nadat we hier een onwijs mooie hangmat tegen kwamen en een nieuwe tas (nummer 3 J). Ook hier in Colombia is het zo fijn om te zien hoe gastvrij de mensen zijn. Op straat beginnen mensen een gesprekje om te vragen waar je vandaan komt en steevast klinkt het ‘ welkom in ons land’. Of de mensen zeggen niks en kijken alleen maar….blonde mensen, die zien we niet vaak.

Hier leerden we ook de slogan van Colombia; ‘the only risk is wanting to stay’

Gisteren en vandaag de laatste voorbereidingen getroffen voor onze volgende bestemming; Cuba! Niet echt makkelijk om in een klein dorpje van Colombia aan euro’s te komen, deze zijn echter wel noodzakelijk om in Cuba te wisselen voor de plaatselijke munteenheid. Na het nodige zoeken en vragen kwamen we in Tunja een plaatsje verderop, uit in een soort cadeauwinkel, de oma daar had ook een money exchange.

Ook schijnen de winkels op Cuba niet echt een voorraad te hebben, dus de nodige dagelijkse spullen ingeslagen. Morgen nog een visum regelen op het vliegveld van Bogota en daarna vliegen we via Panama naar Havana.

Komende twee weken brengen we door op Cuba (waar weinig tot geen internet is.. dus komende tijd geen updates van onze kant ) envieren daar o.a. de verjaardag van Martijn en hiermee maken we ook een voorzichtig einde aan onze geweldige trip, voorlopig.......

Besos

Gastvrijheid in Colombia..

Van Peru door Ecuador naar Colombia in 8 dagen…

Het waren twee weken vol met lange hobbelige busritten en nu hebben we dan ook genoeg bussen van binnen gezien voor de komende tijd. We begonnen vanuit Peru naar Guayaquil, Ecuador, met een behoorlijke vertraging bij de douane in Ecuador. Toen we eindelijk aan de beurt waren viel de stroom uit, kortom lang wachten en ’s avonds erg laat in Guayaquil.

Na een goede nacht weer vroeg op en in de tweede bus op weg naar Banos. Wat een rit!! De chauffeur dacht dat hij Schumi was en reed veel te hard door de bergen en hij haalde alles en iedereen in. Na 4 uur zwetend in de bus werden we midden op een rotonde uit de bus gezet en moesten snel overstappen in een andere bus, waarom werd niet verteld maar de tweede chauffeur reed gelukkig een stuk beter.

In Banos was het erg druk, de Ecuadorianen hadden een lang weekend. Een erg gezellige zaterdagavond gehad in een karaoke café samen met 3 Colombianen en een stel uit Ecuador, ook een kippenvel moment, midden in de nacht kwamen er twee broertjes (rond de 4 en 6 jaar oud) huilend het café in met een bloedlip en een kapotte hand, geen ouders te bekennen…momenten die je niet vergeet en niet zullen wennen.Wel erg fijn om te zien dat de locals, in dit geval de medewerkers van het café, zich bekommeren over de straatkinderen en ervoor zorgen dat ze getroost worden, geld en iets te eten of drinken krijgen. Ons in verbazing achterlatend gingen ze vervolgens weer op in het nachtelijke straatleven.

Banos is een stad met veel actieve bezigheden zoals buggy rijden, fietsen, raften, paardrijden, canyoning, etc. Wij zijn zondag gaan raften (behoorlijk brak na de gezellige karaoke avond J), op de Patate rivier, wat in de ‘raft termen’ garant stond voor categorie III-IV, wat een tocht!!Tijdens de veiligheidsinstructies werd verteld dat je de persoon naast je direct binnen boord moest halen als diegene overboord sloeg. Al peddelend, adelante (vooruit), atras (achteruit) en protegerse (veilige positie, Marcelle hield die de hele weg aan J), sloeg Martijn overboord. Hoe snel gaat het dan, overboord, helpen, aan boord halen, al met al ben je zo een aantal seconden verder, maar uiteindelijk gelukkig Martijn binnen boord. Voor Marcelle is alleen geen baywatch carrière weggelegd. Wel een super ervaring om op zo’n wilde rivier te raften!

De ochtend voor we weer in de bus stapten nog heerlijk in de Termas de Virgen gebadderd. Het water was groen van de mineralen en warm, rond de 50 graden, op deze manier wil je elke dag wel naar de Termas.

De volgende busrit bracht ons naar Otavalo. Een tocht van totaal 5 uur werd ons verteld, ondertussen hadden we al enige ervaring opgedaan met de bussen in Ecuador, alleen een busrit met 3 uur vertraging hadden we nog niet eerder meegemaakt. Tijdens de gehele reis werden er mensen opgepikt of afgezet langs de kant van de weg. Het gevolg was dat we in het donker om 22 uur ’s avonds in Otavalo aankwamen. Niet bij een busstation zoals normaal, maar gewoon aan de kant van de weg gedropt.

Otavalo staat bekend om de grootste handwerkmarkt van Zuid-Amerika die wordt gehouden op zaterdag. Wij waren hier aan het begin van de week, ook dan is er een zeer kleurrijke markt met veel mooie handelswaar. De ruimte in de backpack werd na 5 maanden beperkt, dus vond er eerst een grote opruiming plaats. Met als gevolg een erg dankbare dakloze vrouw die nu een warm fleecevest rijker is en de kinderen in het kindertehuis hebben er de nodige kleding bij…

Een half uur rijden vanaf Otavalo ligt Cotacachi wat bekend staat om de leerhandel. Geen woord gelogen door de Lonely Planet, een straat vol met winkels met alleen maar topkwaliteit leer. Schoenen, jassen, tassen, portemonnees, armbanden, alles gemaakt van leer. Nu er weer een beetje ruimte was in de backpack kon er ook een nieuwe tas worden gekocht. Keus genoeg, na een tijdje rondkijken uiteindelijk een erg mooie bruine leren tas gevonden voor Marcelle.

Het noorden van Ecuador hadden we bereikt, tijd voor de volgende grensovergang en wel naar Colombia. In de bus leerden we een Chileen en een Argentijnse kennen die ook op weg waren naar Colombia. Eerst een bus tot aan het grensdorp Tulcan, daarna samen een taxi naar de grens, wandelend over de brug naar Colombia een volgende taxi naar Ipiales genomen en vanuit hier een bus naar Pasto. Aangezien de guerrilla nog nadrukkelijk aanwezig is in het zuiden van Colombia werd in het donker reizen afgeraden, dus na ons dag vullende programma was het tijd voor een overnachting in Pasto. De bevolking van Colombia staat bekend om zijn gastvrijheid, dit merkten we al direct in de taxi. De taxichauffeur kocht de bus tickets voor ons, want hij kon wel een korting regelen. Een dag later volgde de laatste grote busrit van elf uur naar Cali.

Gastvrijheid…..

Nooit eerder zijn we mensen tegengekomen die zo gastvrij waren als familie Carlina. In Enschede hebben we Sandra leren kennen. Eigenaresse van Carlina’s een Colombiaans restaurant, heerlijk eten, en Sandra altijd behulpzaam en vol verhalen over Colombia. Nadat we in december vertelden over onze reis zei ze ‘als ik jullie kan helpen, je kunt me altijd mailen’. Vanuit Ecuador vroegen we via de mail om tips en aanbevelingen….twee dagen later werden we ’s avonds in Cali warm onthaald door haar zus Angela, zwager Eduardo en neefje Jhon. Na een heerlijk diner kregen we onze kamer en badkamer te zien, de grootste van het hele huis, het bleek de kamer van Angela & Eduardo te zijn, maar ze stonden erop dat wij hier gingen slapen, zelf sliepen ze in een kamer beneden.

Geweldig om zo in het leven van de Colombianen mee te gaan, we werden beschouwd als familie en vol trots aan iedereen in de wijk voorgesteld.

In de zes dagen die we samen met hen mochten doorbrengen hebben we veel gelachen, (Spaans) gepraat, gegeten, Salsa gedanst, gedronken, genoten en ontroerende momenten gehad. Zulke lieve mensen die zo hard moeten werken voor hun geld, geen luxe hebben als een computer, warm water, wasmachine, en vele andere dingen en toch zo tevreden en gelukkig zijn met elkaar en wat ze wel hebben. Vaste prik was het kijken naar de serie rondom drugsbaron Pablo Escobar, elke avond rond dat tijdstip liep er een opa, Jose, langs, Eduardo zei; ‘Jose is hambre, maar heeft geen geld voor eten’, met een handgebaar werd Jose altijd naar binnen gehaald en kreeg de kliekjes en een glas drinken, ontroerend om te zien hoe ze zo klaar staan voor de samenleving terwijl je zelf al zo weinig hebt.

Elke dag was het een verrassing wat we gingen doen, zo heeft Martijn een nieuwe baardcoupe, een ‘corte americano’, aangemeten gekregen door een salsa dansende, vrolijke, bier drinkende en zingende kapper. De kapsalon zat op de hoek van de straat en recht daarvoor werd een auto opnieuw gespoten, iedereen bij de kapper zat met een doekje voor zijn neus. In Zuid-Amerika; no hay un problema, zo stond er een grote koelkast met bier, de klanten en kappers dronken gezellig een biertje, wat een andere wereld!

Zondag werd Jhon 18 en wij hadden geen idee wat een Colombiaanse verjaardag inhield. De dag ervoor had Jhon een mooi cadeau uitgezocht wat hij van ons kreeg, een vest van All stars. Zo trots als een pauw liep hij zondag in zijn nieuwe vest met 25 graden. Angela en Eduardo moesten eerst werken van 3 uur tot 15 uur, daarna werd er een taart bezorgd en samen met de familie en kleinkindje Charell hebben we genoten van de taart en dronken cola uit een nieuwe schenkkan en nieuwe glazen, het feestmoment. Denkende dat dit de verjaardag was zaten we rustig op de bank, totdat er klonk, ‘cambia las ropas!’ (trek andere kleren aan).Tien minuten later zaten we met 7 man in de taxi, een kleine Daewoo matiz, op weg naar een Salsa avond. Veel gedanst en de plaatselijke likeur, Aquagardiente, gedronken, ook hier werden we vol trots voorgesteld aan iedereen als de vrienden uit Nederland.

Met z’n allen zijn we nog een dag naar Yanaconas geweest, boven op de berg met een prachtig uitzicht over Cali, veel zwembaden en schitterende natuur. Hier waren de lieve Carlina’s nog niet eerder geweest, ze genoten van al het moois en wij natuurlijk ook. Na zes dagen was het een emotioneel afscheid op het vliegveld van Cali,op ons heeft de week erg veel indruk gemaakt en hopelijk houden we er goede vrienden aan over.

Ondertussen zijn we aangekomen in Cartagena in het noorden van Colombia, de komende weken blijven we aan de kust van de Caraïben om te leren duiken en te genieten van zon, zee, strand, rum en salsa.

Saludos Marcelle y Martijn

p.s. het blijft leuk om alle reacties te lezen, dank jullie wel!

Tranquilo my friend...

Hola todos,

na bij te zijn gekomen van de jungle, toch wel meer vermoeiend dan we hadden gedacht, hebben we het ‘stadse’ opgezocht in Lima. Hoezo een verschil? 8 miljoen inwoners, overal verkeer, smog, mensen die voor je neus worden beroofd, kortom drie dagen Lima was genoeg. In drie dagen wel veel gezien, naar Miraflores; de wijk aan het strand geweest, door het park gewandeld en de binnenstad gezien.

Na deze drie dagen hadden we het echt wel gezien en met de meest luxe nachtbus tot nu toe naar Trujillo gereisd, vanuit hier met de taxi naar Huanchaco. Heerlijk, een kleine surfplaats, strand, de zee met hele hoge golven, aardige mensen…alle ingrediënten om hier te leren surfen. Net ingecheckt in het plaatselijke hostel, genaamd ‘My Friend’, waar alles heel erg tranquilo, tranquilo gaat, zaten we met een drankje op het terras. De eigenaar stelde zich voor en wij vertelden dat we surflessen wilden nemen, tien minuten later hadden we een wetsuit aan en voor we het wisten lagen we op het strand te ‘peddelen’ en hup de zee in. Geen moment om na te denken, misschien ook wel beter.

Twee intensieve uren in de zee volgden, maar de eerste momenten op de surfplank in de golven waren een feit. Best lastig om de juiste timing te vinden, de nodige spieren te gebruiken om zo snel mogelijk op de juiste manier op te staan, balans te vinden en ‘1, 2, 3, ‘up-and-down’ over de golven….maar oefening baart kunst… De nodige lessen gehad en na een week konden we best goed op de golven staan!!

Afgelopen week hebben we ons volledig aangepast aan de locals. Hardlopen, surfen, eten, drinken, slapen, van de zon genieten op het strand en in je korte broek ’s middags de Champions league finale kijken ….al met al een zwaar leven ;)

En dus niet zo’n lang verhaal en veel foto’s deze keer..

Hier in Huanchaco hebben we George opnieuw ontmoet. Tijdens de jungle tour hebben we hem leren kennen. Een Peruaan, geboren in Huanchaco, die daarna een eigen resort had op Bali. Deze heeft hij verkocht en daarna besloten om boeddhist te worden en rond te reizen. Hij gelooft er heilig in dat de wereld vergaat op 31 december 2012, daarom had hij in Peru een bunker laten bouwen. Aankomende week reist hij af naar India voor een teaching week van de Daila lama, al met al een markant persoon.

Maar…interessante gesprekken…helemaal nadat Marcelle een buddha in haar armband en Martijn de mini buddha (die we van zijn moeder hadden gekregen voor onze reis) lieten zien.Nadat George deze zag was hij helemaal enthousiast, nu zijn we dankzij hem in het bezit van een ‘Khata’, een zijden sjaal die symbool staat voor goede wil, gunst en compassie. Aparte, waardevolle ontmoetingen toch weer….

Vannacht reizen we af naar Guayaquil in Ecuador…

a bat in bed!

20.470 kilometer…

De laatste dag in La Paz heeft Martijn de ‘Death road’ gefietst, een afdaling van 64 kilometer op de meest beruchte (onverharde) weg ter wereld. Sommige stukken zijn maar 1.5 meter breed en op de foto’s valt te zien hoe diep de afgrond is! Marcelle was niet goed te (La) Paz. Gelukkig is alles aanwezig in onze reisapotheek en was ze na twee dagen in bed en antibiotica weer aan de beterende hand.

Daags erna zijn we met de bus en een tussentijdse oversteek over het water naar Copacabana aan het Titicacameer gegaan. Vanaf hier met de boot naar Isla del Sol, een klein Inca eilandje. Na een boottocht van twee uur kwamen we aan op Isla del Sol, gelegen op 4000 meter hoogte. In de haven stond de eigenaar van ‘Inca lodge’ ons op te wachten met een goed verhaal en een goede prijs, vol goede moed gingen we op weg. De lodge was alleen zo’n beetje het hoogst gelegen en dit betekende eerst een trap van ongeveer 40 treden en daarna nog een klim van een half uur. Vrij pittig na twee dagen in bed en met 15 kilo op de rug, uiteindelijk liep Walter met de rugzak en kwamen we boven. De ‘Inca lodges’ bleken nog niet geheel af, in de badkamer zat nog geen raam (een stuk karton kan ook) en de ontbijtzaal was een hokje met stoelen, desalniettemin hebben we er goed geslapen.

Op Isla del Sol is geen gemotoriseerd verkeer, alleen maar ezels en lama’s die dienst doen als vervoersmiddel. Verder veel varkens, koeien en schapen welke overal rondlopen. Wel apart om te maken te hebben met dit soort ‘verkeer’.

Hierna hebben we twee nachten doorgebracht in Copacabana, mooie zonsondergangen en terrassen aan het Titicacameer. Dit waren tevens de laatste twee nachten in Bolivia, ‘time flies when you’re having fun’, ons visum voor 30 dagen was alweer verlopen.

Op naar Peru en na een kwartier rijden stopte de bus; uitstappen , stempels halen en de grens over lopen, na een lange dag rijden aangekomen in Cusco. Een geweldig hostel, gelijk de eerste avond genoten van de ‘picso sours’ (het drankje van Peru) gemaakt door de eigenaar van het hostel.

Cusco is de stad waar vanuit velen starten met de wandeltocht naar Macchu Picchu. Martijn heeft deze tocht 11 jaar geleden al gedaan, dus we doen hem dit keer niet. Nu moet je ook minstens 5 maanden van tevoren boeken (wat toen twee dagen was!) Cusco is erg toeristisch met veel straatverkopers en luxe winkels.

Vanaf het begin wilden we al graag de jungle in, na de nodige research hebben we 8 dagen / 7 nachten geboekt naar het Manu park. Dit park bestaat uit een gewone zone en een reserved zone, tijdens deze trip wordt er ook een bezoek gebracht aan de reserved zone (meer kans op de ‘wilde’ dieren).

Wat een trip…helaas was Martijn de dag voor de trip geveld door buikgriep wat die nacht alleen maar erger werd. ‘s Maandags werden we al om 6.00 opgehaald, 12 uur hobbelen in een mini-van over een onverharde weg. Martijn kreeg er weinig van mee…In het donker aangekomen bij de eerste lodge stapten we blij uit het busje, bleek nog 10 minuten lopen tot de rivier en daar twee aan twee in een kabelbaan over de rivier, avontuurlijke aankomst.

Dag twee was een klein stukje rijden naar Atalaya waar we op de boot stapten, komende week was dit ons vervoersmiddel. Twee bootjongens, gids Miguel, kok Betty en nog 5 anderen, deze dag veel reistijd, de tweede lodge was erg goed met een warme douche.’s Avonds een eerste avondwandeling door de jungle en al de nodige dieren gezien, spinnen, kevers en natuurlijk de eerste muggen.

De derde dag startte vroeg, om 5 uur zaten we in de boot op weg naar de ‘Macaw clay lick’. Dit is een kleimuur waar ara’s en andere parkieten op af komen om klei te eten en zo hun spijsvertering in balans te houden. Ze eten blijkbaar veel bessen waardoor hun maag van streek raakt en door de mineralen wordt dit geneutraliseerd. Tevens zit er veel calcium in wat weer goed is voor de vorming van de eieren. Het ontbijt (hamburgers!) hebben we genuttigd in de uitkijk hut. Erg mooi om de zon op te zien komen en alle ara’s te zien, op het drukste moment zaten er 35 op de muur!

Aan het eind van de dag met de boot op weg naar de derde logde in Boca Manu, het grootste ‘dorp’ van Manu.

Dag vier zaten we op tijd in de boot, nadat we bij het rangers station hadden ingecheckt konden we de reserved zone in. Hier gelden strenge regels, er mag geen enkele vorm van afval overboord worden gegooid, alles wat in en uit de reserved zone gaat moet worden gecontroleerd (eten en zelfs de was).Nog geen 20 minuten onderweg zagen we een jaguar moeder met jong, super mooi! We konden vrij dichtbij komen met de boot, en goede foto’s maken. Onderweg naar de camp lodge witte en zwarte kaaimannen tegen gekomen, apen en een luiaard.

De camp lodge was een soort twee persoons huisje op een platform midden in de jungle, wat een muggen!! Echt ongelofelijk, je moest wel lange mouwen en een lange broek aan hebben terwijl het rond de 28 graden was. En ze prikten zelfs door te dunne kleding heen. In deze camp lodge hebben we twee nachten geslapen. Advies was om voor het slapen gaan in en onder het bed te kijken of er geen spinnen/slangen etc. zaten J.

Veel wandelingen in de omgeving gemaakt, een tocht op een meer met een catamaran, waar we een hele familie reuzen otters hebben gezien.

Deze drie dagen waren echt de hardcore jungle, maar wat mooi! Grappig dat wij de toeristen goed voorbereid met deet, malariatabletten en rubberlaarzen aankomen en de plaatselijke bevolking op blote voeten en in een shirtje en korte broek rondloopt.

Nacht 6 brachten we wederom door in het ‘dorp’ Boca Manu….een nacht zonder slaap. Toen we het dekbed open deden vloog ons een vleermuis tegemoet! Bah, weer bijgekomen en wel lagen we in bed en zagen een staart, een gigantische rat! En de rat vond het wel erg leuk in onze kamer en bleef lekker de hele nacht, kakkerlakken in het nachtkastje, kortom, weinig slaap. Een nachtelijk toiletbezoek (met zaklamp, geen elektriciteit en er was geen water) bleek een bezoekje met een verrassing. Het toilet, een klein hokje met overal horren tegen de muggen en wat zat er in de wc? Wederom een gigantische rat, sorry voor de andere (wel) slapende mensen maar een gil viel niet te onderdrukken.

Blij maar zwaar vermoeid op de boot naar de laatste lodge en nacht 7, wat fijn, een bed zonder vleermuis, ratten of kakkerlakken!! Op dag acht een busrit van 10 uur en we waren terug in ons hostel in Cusco. Heerlijk om na acht dagen weer een warme douche te hebben, stenen muren om je heen, een toiletbril op het toilet en elektriciteit.

Het was geweldig om het jungle leven van zo dichtbij mee te mogen maken, we zitten nog helemaal in het jungle ritme, vroeg naar bed en vroeg wakker.

Donderdag op naar de hoofdstad van Peru, Lima!