Hallo lieve mensen!

Na maanden van voorbereiding was het dan eindelijk zover, de Volcano Challenge in Nicaragua!

Op zaterdag 22 november vloog ik van Schiphol via Houston USA naar Managua, de hoofdstad van Nicaragua. Voordat het zover was heb ik nog een mooie eindsprint gehad in de sponsoring en uiteindelijk heb ik het streefbedrag van €3.500 zelfs met €32 overschreden! Allemaal alvast dank daarvoor. Een week voor vertrek heb ik in typisch Nederlands herfstweer nog bijna €500 opgehaald middels een sponsortocht op de Lochemseberg. Ik ging dus trots op weg naar Nicaragua om te kijken hoe mijn inspanning daar besteed wordt, enigszins bezorgd om mijn inmiddels ernstig zieke moeder heb ik toch besloten om mee te gaan, achteraf gelukkig de juiste beslissing.

Eenmaal geland in Managua stond Tim Immers, ambassadeur van Stichting Wereldouders, ons op te wachten samen met de andere leden van de organisatie. Na een busrit van een klein uur kwamen we aan in het fantastisch mooie gastenverblijf van het weeshuis in Jinotepe. Na wat napraten dook iedereen moe en verwachtingsvol het bed in om de volgende ochtend de fietsen weer in elkaar te zetten voor onze eerste rit van 30 km samen met enkele kids van het weeshuis. Alvorens we wegfietsten kregen we een rondleiding op het terrein van het tehuis; deze is compleet zelfvoorzienend met verschillende woonhuizen, een school, een medische kliniek, boerderij, en een werkplaats. Ze verbouwen bijna al hun eten zelf, en dat is erg knap als je bedenkt dat iedereen daar bijna 3 keer per dag rijst met bonen eet. Daarna hebben we samen met de meefietsende jongens van het huis geluncht en vervolgens ging het dan toch echt van start.

De eerste gewenningsrit gaf ons gelijk een voorproefje van het terrein waar we de komende dagen onze inspanningen op zouden leveren. Mooi om te zien hoe de meefietsende jongens van het weeshuis ons uittesten om vervolgens compleet uitgeput weer aan te komen in Casa Padre Wasson, hun huis.

De eerste echte test kwam de volgende dag, een rit van 70 km van het huis naar Popoyo aan de westkust. We werden uitgezwaaid door alle kids welke hun aanmoediging en blijdschap uitten door heel veel gegil, drums en muziek, kippenvel! Onderweg kwamen we door een schitterend landschap met voornamelijk holle onverharde wegen en moesten we regelmatig dwars door een rivier. Met tropische temperaturen en een brandende zon een echte uitdaging, halverwege was er dagelijks gelukkig een pauze met sportdrank en een lunch bestaande uit rijst, bonenen kip.

Eenmaal aangekomen in Popoyo bleken we te verblijven in een schitterend resort pal aan het strand! Na de nodige biertjes en een duik in zee was iedereen weer hersteld en sloten we de dag af met een heerlijke maaltijd met zonsondergang en een kampvuur op het strand.

De volgende dag vertrokken we van Popoyo naar San Jorge aan de westkust van het Cocibolca meer van Nicaragua, het grootste zoetwatermeer van Midden-Amerika. We vertrokken wat later omdat de route niet al te lang was en we zo nog iets langer op het mooie resort konden vertoeven. Het parcours was weer erg mooi en bovenal verschillend met de dag ervoor, onderweg kwamen we door diverse kleine plaatsjes en konden we af en toe stoppen voor een colaatje en het maken van foto’s. Eenmaal aangekomen op de eindbestemming, Casa Asis een voormalig tehuis en inmiddels in gebruik als trainingscentrum, werden we onthaald door het plaatselijke muziekkorps. Met het trompetgeschal nog in onze oren kregen we een rondleiding op het terrein en wat vooral veel indruk maakte was de niet de angst van de plaatselijke bevolking voor een mogelijk uitbarsting van de nabijgelegen vulkaan maar de komst van de Chinezen welke een vrijbrief hebben om een 2^e ‘Panama-kanaal’ te graven dwars door Nicaragua en het meer. De leidster van het Huis gaf aan te verwachten dat dit de nodige strijd zou gaan opleveren tussen de Chinezen en de bevolking omdat de Chinezen zonder pardon mensen mogen onteigenen en verjagen van hun land waar ze al decennia op wonen, ik ben benieuwd wat dit zal worden…

Woensdag, 26 november alweer, stond de koninginnenrit van weer 70 km op het programma! Dit maal op het eiland Ometepe, waar we met de veerboot naartoe vertrokken. Het terrein was weer heel verschillend met de dagen ervoor, veel uitgespoelde wegen welke bestaan uit vulkaangravel. Ook moesten we erg veel klimmen en maakten we een ‘8’ om de 2 vulkanen welke het eiland vormen.

Het was met recht de zwaarste rit en de beloning was een verfrissende duik in een natuurlijk zwembad.

De volgende dag vertrokken we met een veerboot De Brakzand, een 45 jaar oude ferry die jarenlang de verbindingen Holwerd – Ameland en Lauwersoog – Schiermonnikoog verzorgde. Het leek een regenachtige dag te worden maar het regenjack bleek toch niet nodig.Eenmaal op de veerboot kwam de zon er weer door en konden bovendeks even een beetje tukken en ons voorbereiden op weer een spannende fietsdag van San Jorge naar Jinotepe, waar we weer terugkeerden naar Casa Padre Wasson.

Op voorhand werden we gewaarschuwd voor een stuk na 25 km waar we absoluut niet mochten fietsen omdat de afdaling te gevaarlijk was. Eenmaal daar bleek echter dat de organisatie niet had verteld dat er eerst nog een stuk kwam waar we niet konden fietsen omdat het steil omhoog liep! De fiets voor ons uitduwend liepen we kreunend en steunend de heuvel op, op de top stond de begeleiding ons lijden te filmen en ons tegelijkertijd aan te moedigen.

Na dit technisch uitdagende stuk was er een kleine drinkpauze om even op adem te komen en nog even tegen elkaar te vertellen hoe verschrikkelijk steil dit wel niet was.

Vervolgens nog een klein stuk fietsen naar de werkelijke pauze, waar diverse reparaties moesten worden verricht aan de fiets van een van de delnemers omdat zijn voorderailleur niet meer goed schakelde.

Na de pauze kwamen een aantal technische afdalingen en werd de snelheid behoorlijk opgevoerd. Helaas ging iemand hard onderuit vlak voor mij en moest de dokter er bijkomen om hem te verplegen. Een lichte hersenschudding, blauwe plekken en schaafwonden zorgden er helaas voor dat hij zijn Challenge vroegtijdig moest afbreken. Gelukkig kon hij de dag erna wel met ons fietsend over de finish in Granada.

Eenmaal in Casa Padre Wasson werden we weer opgewacht door de lieve kinderen en werden we ’s avonds door hen getrakteerd op een aantal fantastische optredens. Als sluitstuk mochten we allemaal een groep blij maken met de door ons meegebrachte cadeaus. Ik mocht uitdelen aan een groep gillende tienermeiden, welke hun ‘Tia’, oftewel groepsleidster, bijna aanvlogen. De t-shirts maat XXL vonden ze in eerste instantie niet echt geweldig, maar toen ik liet zien dat ze, door de AH-Hamsterweek-zakdoeken om hun middel te knopen, er een geweldig mooi ‘jurkje’ van konden maken waren de shirts opeens helemaal te gek!

Na nog wat dollen en foto’s maken met de kids keerden we weer naar ons gastenverblijf op het immense terrein van de Casa en gingen we weer op tijd onder de klamboe om uit te rusten voor alweer de laatste rit.

De laatste fietsdag ging van het tehuis naar Granada, een prachtig koloniaal stadje aan de voet van de vulkaan Mambocho. Onderweg was het nog pittig klimmen naar het kratermeer van Apoyo, eenmaal bovenop was de pauze met een fantastisch uitzicht op dit schitterende meer. Deze pauze was ook praktisch de finish, vanaf hier moesten we alleen nog maar afdalen naar Granada, wat we in de verte al konden zien liggen. De pauze werd dus uitbundig gevierd waarna iedereen met een paar biertjes op mocht afdalen, de climax kwam in Granada met een heuse finishvlag en uitbundige mensen van de organisatie. De finish lag voor de deur van het schitterende hotel waar we werden opgewacht met een heerlijke cocktail en een medaille. Na de groepsfoto zat het er dan toch echt op en konden we genieten van ons resultaat aan het prachtige zwembad van het hotel.

’S Avonds hebben we na een heerlijk diner de bloemetjes flink buiten gezet in het zwoele nachtleven van Granada. De laatste dag in Granada heb ik samen met een paar groepsleden besteed aan sightseeing per bootje langs de Isletas(eilandjes) van Granada, deze populaire eilandjes worden bewoond door de rijkeren van Nicaragua en zelfs van de wereld. Het was erg schitterend om te zien en als ik € 250.000,- tot mijn beschikking had dan had ik daar graag een eilandje gekocht, maar helaas moest ik met de boot weer terug naar Granada.

Op 30 november vlogen we moe maar voldaan weer terug naar het grijze en koude Schiphol waar ik maandagochtend werd opgewacht door een blije Marcelle.

Het was een schitterende, dankbare, indrukwekkende en inspirerende ervaring voor mij. Ik ben alle sponsoren en andere helpers heel erg dankbaar, zonder hun was dit allemaal niet gelukt. Ik kan het iedereen die een sportieve bijdrage aan een mooiere wereld wil leveren dan ook echt aanraden, ik zal ook nog foto’s plaatsen voor een indruk van het schitterende land en deze Challenge.

Ik wens iedereen een gezond, liefdevol, sportief en vooral gelukkig 2015 toe!

Gracias y saludos!

Martijn