Tijdens twee weken Cuba hebben we zoveel moois meegemaakt, wat alvorens begon met een busreis naar Bogota, ondanks veel vertraging waren we gelukkig op tijd voor onze vlucht naar Cuba. Eerst kwamen we onderweg een gestrande vrachtwagen tegen die de weg blokkeerde, eenmaal opnieuw onderweg was onze chauffeur iets te enthousiast met inhalen en reed de spiegel van de auto naast ons eraf. Gevolg: wachten op de politie voor het opmaken van een schaderapport. Hier hadden wij geen tijd voor, dus snel overgestapt in een passerende bus die ook naar Bogota ging en uiteindelijk waren we nog op tijd voor het regelen van een visum en het inchecken voor onze vlucht.

Na een overstap in Panama kwamen we midden in de nacht aan op de luchthaven van Havana, Cuba. Met onze bagage (die tegenwoordig voor de helft aan souvenirs en nieuwe aankopen bestaat) en visum op naar de immigratie voor het halen van een stempel, wat ons de afgelopen 6 maanden nergens een probleem opleverde……

Marcelle ging eerst naar de balie en kreeg direct een vragenvuur in het Spaans (lang leve het communisme….); Voor hoelang ga je naar Cuba? 2 weken; Hoeveel dagen Havana? 4 Waar slaap je? Casa Rosa; En daarna? naar Viñales; Hoelang? 3 dagen; En dan? Weet ik nog niet; Na Cuba? Vliegen we naar Bogota; Na Bogota? Terug naar Nederland; Wat is je beroep? Leerkracht; Wat voor leerkracht? Basisschool voor speciaal onderwijs; Ben je hier alleen? met mijn vriend; Ben je getrouwd?; etc., etc.,

Na dit vragenvuur was het nog niet duidelijk en mocht Marcelle nog niet door de immigratie en werd er een andere medewerkster opgeroepen die aan de zijkant van het bureau opnieuw de nodige vragen stelde, vervolgens weer naar de immigratie, wederom werden dezelfde vragen gesteld en na de tweede keer in de camera te hebben gekeken kwam er een diepe zucht en alsnog ging de deur open…Martijn kon vervolgens zo doorlopen nadat het visum was gestempeld. Nog langs de volgende passage, waar wordt gecheckt of je een medische verzekering hebt (zo niet dan moet je deze ter plekke afsluiten, hadden wij gelezen…red.). In de aanslag met onze laptop waar de e-mails met polissen (vertaald in het Engels) op stonden klonk het, ‘waar komen jullie vandaan? ‘ Nederland. ‘oké, loop dan maar door’. Haha!

Om drie uur ’s nachts (!) kwamen we aan bij onze ‘Casa Particular’ alwaar Rosa ons al enige tijd stond op te wachten.Na de onstuimige en veelal zware afgelopen jaren in Cuba is het sinds enige tijd voor bewoners geoorloofd om kamers te verhuren in hun huis, mits je het nodige afstaat uiteraard, een certificaat hebt en ervoor zorgt dat alle inkomsten duidelijk omschreven zijn en je alle handtekeningen en paspoortgegevens hebt van de toeristen.

Rosa was als een moeder, zo lief en bezorgd over waar we naartoe gingen en of we voldoende uitkeken op de straat en wel een taxi namen….elke ochtend zorgde ze voor een ontbijt, kortom een goede eerste slaapplek.

Havana, een stad gekenmerkt door de Amerikaanse oldtimers, alle kleuren soorten en maten en vooral oud, heeeel oud, je ziet wel nieuwere auto’s maar dit zijn vooral taxi’s en huurauto’s. Er zijn tevens veel fietstaxi’s en coco’ s; een scooter met drie wielen, een een overkapping en zelfs hierin zit een taximeter. Ze zijn een hele belevenis, mede doordat de wegen niet al te goed onderhouden zijn .

In het hele land is de invloed van de revolutie goed aanwezig, op elke hoek van de straat is een afbeelding van Che Guevara, Fidel Castro en andere historische militaire figuren. Ook staan overal slogans met uitspraken van Fidel ten aanzien van de ‘juiste’ manier van leven voor de bevolking. Veel gebouwen zijn oud en vervallen, maar toch nog bewoond, mede doordat dit van vroeger uit Amerikaanse hotels en casino’s waren en, na het verdrijven van de Yankees, zijn ‘gegeven’ aan de inwoners, welke vervolgens geen rooie cent hebben om deze imposante gebouwen te onderhouden.

Ook is er de dubbele munteenheid, de toeristen betalen met CUC= de Peso Cubano Convertible en de inwoners betalen met Moneda National. In het dagelijkse leven betekend dit dat de toeristen ongeveer 8x zoveel betalen als de inwoners, wat in onze ogen ook goed is om het leven in de toeristische plaatsen voor de lokale bevolking betaalbaar te houden. Verder vallen de afgedankte Connexxion bussen op met Haarlem, Amsterdam, Rotterdam, Bemmel en Buitenhof op de voorkant J.

In Havana zijn we naar het Museo de la Revolucion geweest, erg interessant en groot met veel informatie en bezienswaardigheden. We hebben er een hele ochtend rondgekeken, voor ons een hele prestatie als ‘niet-museumgangers’.

Op straat werden naast de vele sigaren en rum (komt hier nog net niet uit de kraan J) ook veel puppy’s aangeboden, hele nestjes met honden onder een parasol in een kooitje.

Mede doordat we niet al te veel tijd hadden in Havana hebben we de derde dag een tour gedaan in de hop-on-hop-off bus. ’s Avonds hebben we de ceremonie bijgewoond bij La Cabana, een groot fort wat erg belangrijk was in de verdediging van het prille Havana waar vele mensen gevangen zijn gezet en zijn geëxecuteerd. Elke avond om 9 uur klinkt er het traditionele kanonschot met een authentiek kanon en bijbehorende soldaten in kledij van toen. Ook is er een klein museum met de afbeeldingen van Che Guevara en zijn bureau dat alleen te bekijken was vanachter een touw. Van de bewaakster mochten we wel snel op de foto achter het bureau, hier rekende ze wel 1 CUC voor! De mensen proberen alles om een centje bij te verdienen en wij moesten er wel om lachen.

Met de ‘toeristenbus’ (de inwoners hebben een eigen goedkopere bus) zijn we na drie dagen afgereisd naar Viñales. Het fijne van onze eerste Casa Particular was dat Rosa een connectie had in Viñales. Zodoende kwamen we daar aan en zagen vanuit de bus een oudere mevrouw staan met een A4 met daarop geschreven ‘Martin y Maricela’, kon niet missen, het was onze volgende gastvrouw Gloria. Nadat we ons door alle collega-eigenaren van casa’s hadden gewurmd, de concurrentie is moordend hier, werden we hartelijk welkom geheten met een vers sapje en een fijne kamer.Gloria was naast de eigenaresse ook een goede kok en maakte een zeer uitgebreid avondeten verzekerde ze ons, dat hebben we geweten; soep vooraf, kreeft en verse vis met ongelofelijk veel andere lekkere bijgerechten, we hoefden de deur niet uit en zijn zeker een kilo aangekomen!

In Viñales ontmoetten we een meisje uit Amerika, voor hen niet is toegestaan geld uit te geven op Cuba. Ze vertelde ons dat ze via Cancun naar Havana was gevlogen, omdat je hier een los visum hebt komt er geen stempel in je paspoort. (Als ze wel hadden gestempeld gooide ze haar paspoort weg en zou even later zeggen dat ze hem verloren was.) Terug vloog ze op de Dominicaanse republiek, het leek dan net alsof ze daar was geweest. Alle bonnetjes en gegevens van transacties moest ze vernietigen. Ook had ze het risico van niet verzekerd zijn ervoor over en tevens de boete die wordt opgelegd als ze wel ontdekken dat je als Amerikaan op Cuba bent, 14.000 dollar of een gevangenisstraf, toch wel bijzonder om te horen.

We hebben een tocht gemaakt door de vallei, lopend kostte dit veel tijd, te paard was een stuk sneller en mooier, tevens bezochten we een boerderij waar sigaren werden gemaakt. Martijn wilde voor zijn verjaardag sigaren en rum (niet al te moeilijk te vinden hier op Cuba). We werden ontvangen met een demonstratie ‘sigaarmaken’ een sigaar en ‘coco loco’; een halve kokosnoot gevuld met kokossap, honing en ‘un poco rum’ (een beetje rum kennen ze niet, het was meer rum dan kokossap). Nadat we een bundel met handgemaakte sigaren hadden ingeslagen weer verder te paard Na het drinken van de coco loco ging het paardrijden ineens erg soepel en zelfs in galop J.. Ook nog een grot bezocht waarin een ‘piscina natural’ was, een natuurlijk zwembad. Martijn heeft hier onder het toeziend oog van andere toeristen en Marcelle gezwommen in het donker en de plaatselijke boer/ gids was nadien weer wat CUC’s rijker.

3 juli à 33 jaar…mojito’s drinkend en al salsa dansend met een bijna 70 jarige Cubaanse salsa koningin vierden wij middernacht de verjaardag van Martijn. Oma had haar heupen goed los, we hebben echt onwijs gelachen, ze deed een ‘lapdance’ bij iemand in het publiek en maakte de mooiste moves. Ze was welwillend en leerde ons ook de nodige salsa pasjes, erg leuk om met Cubanen en de plaatselijke band die bestond uit 6 personen feest te vieren. De dag erna een tour naar Cayo Levisa, een eiland noordelijk, we dachten dat we veel mooie stranden hadden gezien, maar dit was tot nu toe toch echt de allermooiste. Wit, fijn zand en een heldere blauwe, groene zee, er zijn lastigere plekken om je verjaardag te vieren. Martijn kon gelijk gebruik maken van zijn Padi certificaat en heeft gedoken en onder water vissen gevoerd.

Na de mooie stranddag afscheid genomen van onze gastvrouw en in de bus op weg naar Cienfuegos. Desy wachtte ons op, wederom werden we in de watten gelegd, de zoon des huizes Rene was tevens taxichauffeur, hij kon ons overal naartoe brengen. Samen met hem zijn we naar Santa Clara geweest en hebben daar alle attracties inclusief het monument en mausoleum van Che Guevara bezocht.

Daarna zijn we naar Playa Girón gegaan, gelegen aan de ‘Bay of Pigs’, waar in 1961 de (mislukte) invasie van de Cubaanse Amerikanen plaatsvond. Vicenza was onze nieuwe gastvrouw en de liefste tot nu toe (al denken we dat elke keer). ’s Middags waren we op weg naar huis en voor de winkel lag midden in de zon een puppy , Martijn vroeg of hij van iemand was en het antwoord was; ‘nee hij is hier door iemand neer gegooid’. We hebben ons geen moment bedacht en de puppy meegenomen, gelukkig had Vicenza een zwak voor dieren en maakte gelijk een bad klaar, daarna kreeg hij melk en brood, toen de vraag: ‘hoe gaan we hem noemen?’. Negrito/Negri (omdat hij zwart is) bleek een toepasselijke naam. Onvoorstelbaar hoe snel je je aan een beestje kunt gaan hechten. En hoe braaf Negri was, hij sliep de hele nacht en naarmate de dagen vorderde was hij telkens iets beter te pas. De dierenarts kwam langs en constateerde dat hij nog maar 2 maanden oud was en parasieten, bloedarmoede en een vitamintekort had. Na een kort gesprekje stemden wij ermee in dat hij Negri een volledige behandeling ging geven met alle injecties, huidbehandelingen, vitaminen etc., op onze kosten (8 euro). Heel even hebben we erover nagedacht hem mee te nemen naar Nederland maar al snel was onze conclusie dat het voor onszelf onmogelijk was en voor Negri al helemaal i.v.m. zijn gezondheid. Vicenza gaf aan dat ze al langer op zoek was naar een hondje en zij gaat hem dan ook opvoeden. Kortom helemaal goed, Negri een fijn huis en een trots baasje en wij hebben nu een ‘foster parents hondje’ op Cuba.

Op Cuba hebben medicijnen niet van de kwaliteit als in Nederland, de medische zorg in ziekenhuizen etc. is goed, maar het is moeilijk om aan goede medicatie te komen. Aangezien wij een behoorlijke apotheek bij ons hadden hebben we deze geschonken aan Vicenza. Vroeger werkte ze als apothekersassistente, nu schrijft ze vanuit huis medicatie voor als mensen langs komen die geen geld hebben voor een doktersbezoek. Dankbaar was ze dan ook toen ze onze tas met medicijnen zag en kreeg.

Via Matanzas zijn we uiteindelijk in Havana aangekomen en hebben daar het vliegtuig genomen naar Bogota waar we nu de komende twee dagen zijn. Geweldige ervaringen op Cuba, waar we zeker terug gaan komen. Al was het maar om Negri te zien wanneer hij groot is….